به بازآفريني جشن‌ها و شادي‌ها نيازمنديم!

از يك سو ، تهديدها و توطئه هاي دشمنان و كارشكني ها و فتنه هاي آنها و از سوي ديگر ، بلاها و دردهايي كه در محيط اجتماعي و اخبار حوادث منتشر مي شود ، غم انگيز و دردناكي را ايجاد مي كند.
نه تنها آنچه گفته و شنيده مي شود ، بلكه آنچه در فضاي مجازي و شبكه هاي اجتماعي خوانده و مشاهده مي شود ، چيزي به چشم و گوش شهروندان مي رسد كه قلب و روح همه را آزار مي دهد و آزار مي دهد.
يك روز ، ماجراي كشته شدن كودكي توسط والدين و جسد وي كه در زباله هاي خيابان پيدا شده بود و يك روز ديگر ، خبر انفجار كشتي خارك يا پالايشگاه تهران ، مردم را آشفته و در همان زمان ، نتيجه تورم ، بيش از هر زمان ديگري آنها را آزار مي دهد.

آيا روش ديگري براي ترميم اين آسيب ها داريم كه خوشحال نباشيم و خوشحال باشيم؟ آيا راهي براي درمان اين دردها به جز خوشبختي وجود دارد؟ دانستن ارزش وقت و دور انداختن و خوشحال بودن با اندكي بهانه دارويي است كه در فرهنگ ايران باستان و اعتقادات ديني اسلامي وجود داشته و دارد.
عرفان اسلامي و ايراني ، كه يكي از مهمترين عناصر فرهنگ و تمدن ماست ، شايد بيش از هر بستر فكري ديگري اساس اين سعادت باشد و اينكه آيا انسان ايراني توانسته مقاومت و مقاومت بيشتري در برابر حوادث داشته باشد؟ باد و طوفان در طول قرن ها: اقامت اسكندر – تا حمله مغول – به دليل اين حمايت.
برخي از محققان و انديشمندان (مانند دكتر محمد علي اسلامي ندوشن از كتاب “ايران چه مي گويد”) معتقدند كه آيين هاي باستاني نياكان ما يكي از عوامل حفظ فرهنگ ايراني و زبان فارسي است.

در زماني كه كشوري مانند مصر تمام تاريخ خود ، حتي نام و زبان خود را در دوران اسلامي از دست داد ، ايران بزرگ فارسي باقي ماند و علي رغم ارائه بهترين و درخشان ترين نمونه سازگاري با اسلام ، وي نه تنها توانست فرهنگ خود را حفظ كند . ، زبان و نام ، بلكه برجسته ترين دانشمندان ، كارگزاران و نويسندگان محيط و جامعه اسلامي است.
يكي از عوامل و عوامل اين ماندگاري ، همراه با اصالت فرهنگي و ريشه هاي ديني ، حفظ روحيه شاد ظاهري و يك سعادت دروني در فرهنگ ايراني بوده است.
ايرانيان باستان به بهانه هاي مختلف جشن مي گرفتند و از فرصت هاي مختلف براي خوشبختي قدرداني مي كردند.

از آداب و رسوم ملي ارزوز در آغاز سال تا جشن ارديبهشتگان و خردادگان و تيرگان تا پايان سال ، هركدام از اين فرصت ها را ديده اند تا غم و اندوه روزها را بريزند و بشارت روز را تبريك بگويند. آينده. .
شايد دوري ما از اين آيين ها و دوري از فرصت ها و بهانه هاي شادي و خوشبختي زمينه هجوم غم و درد را فراهم كرده باشد. چرا اكنون راه خوشبختي و خوشبختي را گشوده ايم و هر يك از ما ، به نوبه خود ، قدمي براي بازآفريني آيين هاي باستاني جشن و شادي بر نمي داريم؟