ظلمي كه هر روزه به معلولان مي كنيم و باور نداريم!

سيد محمد صادقي ، استاد دانشگاه و فعال اجتماعي در زمينه معلوليت در مصاحبه با مجله روز ، گفت: در يك پيام ، موضوع پيام ، فرستنده ، گيرنده ، محتوا ، رسانه ها و زمينه به بخشهاي مختلفي تقسيم شده است. در برخي از اين مسائل ، ما مشكلات جدي داريم. ” ما جلو هستيم
وي با اشاره به اينكه ما در بخش ملافه ها مشكلي داريم ، گفت: “فضاي فرهنگي جامعه فعلي ما آماده نيست و فضاي مقابله با مسئله معلوليت منطقي تعريف نشده است.”
وي با بيان اينكه نگرش هاي جامعه امروز نتيجه حوادث و اطلاعاتي است كه به طور ناقص در جامعه القا شده است ، اظهار داشت: مهمترين بخشي كه بايد به آن پرداخته شود مسئله تغيير نگرش است. ؛ زيرا سالهاست كه به مسئله معلوليت عقلاني پرداخته نشده است و غالباً جامعه اي كه محتوا توليد كرده است ذي نفع نبوده است.
وي ادامه داد: “اغلب افراد عادي كه اطلاعات كافي در مورد معلوليت ندارند ، محتوا توليد كرده اند و به طور كلي با اين فضا به طور ناقص و گاهي زاويه دار رفتار مي كنند ، و اين باعث شده است كه جامعه نگاه معلولين را متفاوت از واقعيات و با كليشه هاي منفي “. براي رفع هر كدام از آنها زمان و انرژي زيادي لازم است.
وي با تأكيد بر اينكه در زمينه معلوليت كليشه هاي زيادي وجود دارد ، گفت: بيشتر جامعه افراد معلول را به عنوان افراد دلسوز تشخيص مي دهد و در بسياري از فيلم ها افراد معلول قرباني رفتارهاي منفي خود مي شوند ، خشونت يا گاهي اوقات از شخص معلول در خنده در فيلم استفاده مي شود و به طور كلي فرد معلول در فيلم ها شخصي است كه هيچ درك و ارتباط اجتماعي ندارد.
اين فعال اجتماعي در زمينه معلوليت افزود: اين معضل به جامعه نيز سرايت مي كند. زيرا وقتي به عنوان بيننده تصوير درستي از فرد معلول داريد ، در واقع مي توانيد با يك معلول منطقي برخورد كنيد.
وي بابيان اينكه ما در حال تلاش براي انجام كاري در قسمت فرهنگي معلولان هستيم ، تصريح كرد: از اين نظر با برخي از فيلمسازان دوستان صحبت كرده ايم كه در بخش مسئوليت اجتماعي بايد به مسئله معلوليت حتي در فيلم هاي سينمايي نيز بپردازيم ، شخصيت اصلي اين است ناتواني اين در كنار بودن در كنار شخصيت هاي اصلي نيست تا جامعه بتواند با آنها ارتباط برقرار كند.
وي با اشاره به اينكه افراد معلول در برنامه هاي كودكان ديده نمي شوند ، گفت: “در بسياري از موارد ، توهم كمبود افراد معلول ايجاد شده است كه يكي از دلايلي است كه افراد معلول را نمي بينيم. معلوليت: از آنجا كه شهر آمادگي پذيرش اين افراد را ندارد و ترافيك در شهر براي اين افراد امكان پذير نيست و از طرف ديگر ، معلوليت به اندازه كافي در رسانه ها مطرح نمي شود.
اين فعال اجتماعي در زمينه معلوليت با بيان اينكه با عدالت رسانه اي فاصله زيادي وجود دارد ، اظهار داشت: اگر اعتقاد بر اين باشد كه حدود 15 درصد جامعه امروز داراي معلوليت هستند و جمعيت اين افراد ، از جمله خانواده هاي اين افراد درگير اين موضوع ، زياد است. در مي يابيم كه به اندازه كافي در رسانه ها مطرح نشده است.
وي ادامه داد: ما شاهد اثرات كم توجهي به اين موضوع در خيابان ، مطب پزشك و غيره هستيم ؛ زيرا وقتي كودك مبتلا به اوتيسم بي قرار است و نمي تواند شرايط محيطي را تحمل كند ، افراد ديگر او را درك نمي كنند. خانواده را كمبود آموزش خوب كودك مي دانند.
وي گفت: “اگر موضوع عدالت رسانه اي تأييد شده بود ، ما مي توانستيم بخش قابل توجهي از جامعه را استخدام كنيم ، اطلاعات كامل تري به آنها بدهيم و ببينيم كه اتفاقات خوب به صورت تصاعدي در حال وقوع است.”
وي خاطرنشان كرد: از آنجا كه نتوانستيم موضوع معلوليت را روشن كنيم ، افراد معلول نيز از بسترهاي رسانه اي فاصله گرفته اند و متأسفانه نتوانسته اند درد خود را به عنوان يك ذي نفع آشكار كنند.
وي تأكيد كرد كه بهترين افراد براي بيان مشكلات معلولان اين افراد هستند. وي افزود: “زيرا آنها درگير اين مسئله هستند.” برخي افراد توانايي خود يا فرزندشان را به ديگران نشان مي دهند.
صادقي با اشاره به اينكه برخورد منطقي با يك موضوع باعث تغيير نگرش منفي مي شود ، گفت: “در گذشته مخاطبان منفعل بودند و تمام محتوايي را كه با چند شبكه محدود به آنها مي دادند دريافت مي كردند ؛ اما امروز به دليل تنوع رسانه ها ، ارتباطات ، مخاطبان فعال شده اند و ما بايد به مردم اطلاع دهيم كه آنها انتخاب درستي دارند.
صادقي تأكيد كرد كه در بسياري از موارد نشان داده شده است كه رسانه هاي ديجيتال رقيبي جدي براي رسانه هاي مشهوري مانند راديو و تلويزيون هستند. مردم بايد يك منطق و يك استاندارد را به آنها منتقل كنند.

انتهاي پيام