پژمان جمشيدي لايق آن حرف‌ها نبود

به گزارش مجله روز ، حسام افروز يادداشت خود را در ادامه داد روزگار وي نوشت: “اين امر نه به اندازه آنچه شما فكر مي كنيد من مهم است و نه زندگي براي من آنقدر مهم است كه بخواهم اين كار را براي ديده شدن انجام دهم.” “من فوتبال را به همين دليل و نه سينما را انتخاب نكردم.” اين بخشي از پاسخ مودبانه و هوشيارانه پژمان جمشيدي به س ugال زشت و زشت روزنامه نگاري است كه به جز بدنامي هيچ راهي براي از بين بردن بي هويتي پيدا نكرده است.
ماجرا به كنفرانس مطبوعاتي فيلم “خط فرضي” برمي گردد ، جايي كه س ratherال يا بهتر بگوييم توهين يكي از روزنامه نگاران به پژمان جمشيدي قصد داشت جو را به هم بزند و نام خبرنگار را مانند حباب بر سر زبان ها بيندازد. ؛ اما لجبازي و پختگي پژمان جمشيدي و البته اندوه بزرگ از دست دادن دو دوست ديرينه اش ، پاسخ او را به سمتي سوق داد كه چيزي جز رسوائي خبرنگار حريص نبود.
محمود گبرلو كه با برنامه فيلم “هفت” بيشتر آشنا مي شود ، مجري فيلم فرنوش صمدي بود ، شخصي كه انتظار مي رفت با سالها عملكرد و شناخت از فضا ، از تجربيات و بلوغ خود در پرسيدن س questionsال وام بگيرد. . يا از آنها چيزي نپرسيد. به جولان فرصت گزارش ندهيد و اين به درد پژمان جمشيدي نمي افزايد.
در پايان روز ، سوال توهين آميز روزنامه نگار خوانده شد: “در فوتبال ، جايي كه به جايي نرسيده ايد ، فكر نمي كنيد روش هاي بهتري براي ديدن وجود دارد و اين فقط بازيگري نيست؟”
سوالي كه تنها چند مشاهده از بازي هاي اين فوتباليست چندي پيش در صفحه بزرگ سينما و جعبه جادويي مي تواند پوچ و توهين وي را تأييد كند. گذشته از سرعت قابل توجه و تكنيك متوسط ​​در زمين فوتبال ، راحتي او با دوربين و عملكرد قابل قبولش در فيلم ها و سريال هاي تلويزيوني ما را كاملاً به موضوع و حتي به هدف مي رساند.
چه بخواهيد و چه نخواهيد ، پژمان جمشيدي اگرچه كوچك است اما يكي از ستاره هايي است كه مخاطبان هميشه دريافت كرده اند. نه تنها مخاطبان ، بلكه فرشته طائرپور پس از نامزدي جمشيدي براي ايفاي سو mis تفاهم به عنوان نقش مكمل ، و ديروز آزيتا حاجيان براي تفسير مطلوب اين بازيگر در “خط فرضي” كه ضمن خواندن درخشان نمايشنامه پژمان جمشيدي ، از روزنامه نگار حق خواست درباره ي او. رعايت كنيد.

اما مهمترين قسمت داستان ديروز ، كه به پاسخ شرافتمندانه و محترمانه پژمان جمشيدي برمي گردد. “من نمي خواهم بحث را عرفاني يا مظلومانه جلوه دهم يا به شما پاسخي بدهم. من مي خواهم يك بحث بسيار بي ربط داشته باشم كه طي دو روز گذشته به آن فكر مي كردم. كه نمي داند زندگي براي من بسيار ارزشمند است. براي شما نه به اندازه اي كه فكر مي كنيد مهم است و نه براي زندگي من مي خواهم مهم باشم.
من نه فوتبال را انتخاب كردم و نه سينما. در طي چهار يا پنج سالي كه در جشنواره فجر حضور داشته ام ، هرگز انتقاد شخصي نسبت به خودم نديده ام. يعني اگر مثلاً براي سو mis تفاهم از من خواستگاري مي كردند ، آنها درباره فيلم نقد مي نوشتند و در گوشه اي ، درباره عملكرد من يا فيلم هاي ديگر مانند “خوب بد جلف” و … مي نوشتند.
سه روز پيش ، به دليل اينكه من به ندرت به اينستاگرام مي روم و اكنون خيلي چك نمي كنم ، يكي از دوستان از مجموعه به من گفت كه شخصي نظر شما و صفحه اي را براي شما بسيار خوب نوشت. من بسيار خوشحال شدم زيرا اين يك انتقاد شخصي بود و فقط براي نقش من در فيلم شيشليك بود.
به محض خواندن آن مرور و خبر ، صفحه بعدي همان خبر درگذشت علي انصاريان بود. وقتي ما در اين دنيا زندگي مي كنيم ، همه آنچه شما مي گوييد براي من بسيار ناچيز است به طوري كه سه روز پيش بر من تأثير گذاشت كه بدنم لرزيد. وقتي تعريفي از خودم و اخبار زير درباره مرگ علي ، دوست عزيزم ديدم. “بنابراين زندگي براي من آنقدر گرانبها نيست كه شما فكر كنيد در حال تماشاي فيلم هستم. من واقعاً سرگرم مي شوم.”
پس از خواندن پاسخ پژمان جمشيدي ، به خاطر داشته باشيد كه كافي بود به سوالات روزنامه نگاري افرادي مانند ابراهيم حاتميكيا يا مسعود كيميايي (ملاقات و قاتل قاتل داخلي) پاسخ دهيد.

انتهاي پيام