همه بر سفره همين پدريم!

در زندگي انسان ، مادر و عاطفه عاطفي نسبت به او تعلق به قلمرو قلب و روح را تعيين مي كند و پدر و انتساب به او در زمينه انديشه و عقل ، هويت و هويتي را شكل مي دهند. شخصي كه پدر دارد هويت خود را پيدا مي كند و حتي در پايين ترين سطح و به عادي ترين حالت نيز مي تواند از رفتار بد پدرش شكايت كند و يا از طرف پدرش او را در يك موقعيت حساس آرام كند. به نيابت از پدرش به او سوگند ياد كنيد. من مي خواستم

اما شخصي كه اين محبت و انتساب را نداشته باشد و به اصطلاح در سفره پدرش بزرگ نشود ، هويت مشخصي براي تعيين محدوديت در رفتار خود يا جلوگيري از رفتارهاي نامناسب وي يا مجبور كردن او به او ندارد. روشي دلپذير .در زمان وقايع.
زندگي مادي و طبيعي انسان ، صرف نظر از نژاد ، قبيله ، محل زندگي و قوميت ، در اين چارچوب شكل مي گيرد و پدر و مادر و مادربزرگ و مادربزرگ و نسل هاي قبلي پشتوانه اي را تشكيل مي دهند كه مي توانيم به آنها افتخار كنيم و مبتني باشيم. مسير براي نسلهاي آينده.

با اين حال ، طبق اعتقادات مذهبي ، كل داستان همان وابستگي خانوادگي و عضويت رسمي در پدر آشكار نيست ، و شايد كساني كه فرزندان والدين با فرهنگ و آيين هاي ديگر هستند و ريشه و حمايت خود را در فرزندان نمي بينند. از آن والدين
اعتقادات مذهبي كه قرار است زندگي انسان را براي خوشبختي اين دنيا و سعادت زندگي پس از مرگ سازمان دهند ، روابط پدر و پسر را فراتر از حد روابط ظاهري مي بينند و در عين حال محكم از روابط خانوادگي عادي محافظت مي كنند و به طور جدي بر حفظ اين اصرار مي ورزند روابط ، مومنان از ريشه هاي تعلق معنوي آگاه مي شوند.
اسلام به پيروان خود يادآوري مي كند كه هر كجاي دنيا و از هر نژاد ، نژاد ، قوميت و قبيله اي باشند ، همه اعضاي يك خانواده هستند و خواهر و برادر يكديگر محسوب مي شوند و بر اساس هويت مذهبي و عقايد مشترك است. .

اين خانواده براي انتساب به هويت ، پدر و مادر و مادربزرگ و مادربزرگ دارند ، همانطور كه مادران و مادربزرگ ها بايد از نظر احساسي تعلق داشته باشند. او از پدر و مادربزرگ و مادربزرگش براي هويت و سند هويت خود پشتيباني مي كند ، و نام خود را با آنها افزايش مي دهد ، مادر و مادربزرگ خود را تشويق مي كند ، و احساسات و احساسات خود را از منبع عشق خود سيراب مي كند.
پدر اين ام Aliه علي (ع) ، امام مسلمانان و فرمانده م theمنان و پدربزرگ پيامبر اكرم (ص) است ، زيرا مادر امت حضرت فاطمه زهرا (س) و مادربزرگ است. از آن همه حضرت خديجه كبري است.

ما احساس مي كنيم كه اين پدران و مادران را داريم و هويت ، ريشه و ريشه ، پيشينيان و پيشينيان همه اين پدران هستند و عواطف ، روحيات ، اميدها و آرزوهاي ما در خانه اين مادران است.
ما فكر مي كنيم كه سر سفره اين پدر نشسته ايم و نسبت به اين مهرباني و حمايت اين مادر احساس گرما مي كنيم.
شخصي كه چنين پدري داشته باشد ديگر تنها نخواهد بود ، هيچ اشتباهي نمي كند ، احساس پوچي و بي هويتي نمي كند.
هركس در اين سفره بنشيند و خود را فرزند پدري مانند امام علي (ع) ببيند و او را با تمام وجود و در اعماق قلب و روح خود فرزند خود بداند ، هرگز در اين دنياي آشفته گم نخواهد شد و خواهد شد بدون كوير رها شده ، هيچ پناهگاهي و گيجي ايجاد نمي كند.
ما فرزندان اين خانواده هستيم ، البته بد و غلط.
ما در اين ميز نشسته ايم ، هر چند ناسپاس و فراموش شده.
ما از ترس و اقتدار اين پدر در برابر هرگونه حمله يا آزار مطمئن و مطمئن هستيم.
عليرغم بد و بي لياقت بودن ، خوشحاليم كه وقتي خورشيد در خيابان زندگي غروب مي كند ، خانه اي داريم كه مي توانيم به آن پناه ببريم و شب را تنها در آغوش حمايت و عشق آنها سپري كنيم.