حميد جبلي به روايت پسربچه شصت ساله !

اما حميد زبلي كه علي رغم تمام دوران كودكي صادقانه اش ، توجه كمي به مطبوعات و گزارش هاي مربوط به فعاليت هاي خود دارد ، اخيراً با انتشار خاطراتش طرفداران خود را به خلوت خود دعوت كرده است.

به گزارش مجله ايراني ، دفتر خاطرات وي با عنوان “پسر شصت ساله” اخيراً توسط انتشارات “پوريان” منتشر شده است ، اما اگر هنوز اين كتاب را نديده ايد ، خوش شانس هستيد كه مي توانيد نسخه اي از آن را تهيه كنيد. بايد باشد ، زيرا چاپ اول اين كتاب ، كه اتفاقاً بي سر و صدا منتشر شد ، به پايان رسيده است و اكنون ناشر در حال آماده سازي براي چاپ دوم آن است. اما با هيجان بيشتر ، كتاب جلد دوم نيز دارد و ناشر انتظار دارد كه چاپ دوم و جلد دوم كتاب تا اواسط تير ماه راهي بازار شود.

حميد جبلايي با كتاب “پسر شصت ساله” ما را به دنياي كودكي خود مي برد (البته فراموش نكرده ايم كه اصلاً بزرگ نمي شود) ، دوره اي كه خاطراتش با تولدش آغاز مي شود و ادامه دارد. تا مدرسه شرقي.

درست است كه حدس مي زنيد لازم نيست توضيح دهيم كه اين خاطرات چقدر شيرين هستند ، اما آنچه اين شيريني را حتي بيشتر لذت بخش مي كند ، نه تنها صداقت نويسنده يا خاطرات قديمي اين داستان ها ، بلكه تصوير واقعي است كه او از آن مي گويد يك پسر. اضطراب ها و مشكلات بدبختي هاي كودكانه او كه براي بزرگسالان خنده دار و خنده دار است ، براي خواننده كتاب قابل درك است. در كنار بزرگان داستان ، ما به مشكلات كودكانه اين پسر كه هنوز به مدرسه نرفته است مي خنديم ، اما در بعضي جاها از او متنفريم ، و اينجاست كه تصور مي كنيم حميد جبلي اصلا بزرگ نشده است زيرا او يك پسر بوده است. آنچه كودك را از نظر بزرگسال توصيف نمي كند ، خود كودك است.

با خاطرات آنها ، ما به دنياي پدربزرگ و مادربزرگ برمي گرديم ، دنيايي كه امروز در هياهوي زندگي كيلومترها با آن فاصله داريم. دنيايي كه در آن هر عروسي با ده پوند سير مي شود ، چيزي كمتر از اشتياق به بازي هاي رايانه اي و خروس قند براي بچه ها ، با توالت هاي ترسناك وصف ناپذير.

ما افراد خاطرات او را به خوبي مي شناسيم ، زيرا نويسنده اين خاطرات در جايي گفته است كه فقط در مورد افرادي كه مي شناسد مي نويسد: “من هميشه در حد دانش و تجربه خود نوشته ام. من هرگز جلو نمي روم ، به سراغ افرادي برويد كه من آنها را نمي شناسم ، يا مثلاً دو غريبه را در داستان من بگنجانيد. زيرا وقتي آنها را نمي شناسم باور پذير نمي شوند. و در تئاتر به غير از گفتگو ، رفتاري نيز وجود دارد و لباس و غيره. اما گفتگو در ادبيات بسيار مهم است. يعني گفتگويي كه مي نويسيم ، نمي توانيم از آن براي يك شخصيت استفاده كنيم ، همان ده نفر ديگر و همه افراد ديگر. به طور يكسان صحبت مي كند. “هر يك از ما به طرق مختلف صحبت مي كنيم به صورت روزانه.”

افرادي كه در خاطرات او آمده اند نه سياه هستند و نه سفيد ، هر دو مهربان و مبتذل هستند ، هم آگاهند و هم غلط ، و گاه رياكارند ، اما همه اصيل و قابل قبول و دوست داشتني هستند.

جبلي كه هنوز به عكاسي ، صداپيشگي ، نقاشي ، مجسمه سازي و بازيگري علاقه مند است ، همراه با بازيگوشي كودكانه اش ، با نوشتن به همه جا سفر مي كند ، گاهي داستان كوتاه مي نويسد و گاهي فيلم نامه. گاه درام و گاه داستان هاي بلند. اما به ندرت اتفاق مي افتد كه آنها داستان هاي خود را منتشر كنند زيرا آنها معتقدند وقتي ما اين همه نويسنده خوب در اين زمينه داريم ، انتشار اين داستان ها چه فايده اي دارد؟

با اين حال ، نشريه “پوريان” پيش از اين اين دو نمايشنامه را با حروف “دوستداران دوست داشتني” و “عشق بر الاغي انباشته” منتشر كرده است. هر دو نمايشنامه چندين سال پيش در مجموعه تئاتر شهر اجرا شده و مدت زمان نسبتاً زيادي از انتشار آنها گذشته است.

جبلي قصد داشت خاطرات خود را در سه جلد منتشر كند ، اما ناشر مي گويد كه بعداً تصميم گرفت جلدهاي دوم و سوم خاطرات را كه مربوط به دوره مدرسه است ، در يك جلد و 200 جلد منتشر كند. با بيش از يك صفحه.

همانطور كه جبي در دهه 1960 با همكاري در برنامه هايي مانند “محله سلامت” و “برو محله” روزهاي تلخ جنگ را در دهان كودكان و بزرگسالان شيرين كرد ، بنابراين در اين روزهاي سخت ، كرونازه نيز يك طوفان شادي به همراه آورد. رنگ منتشر شده خاطرات وي بر زندگي مخاطبان اين كتاب تأثير گذاشته است. كتابي براي بزرگسالاني كه روزگاري در كودكي و در شلوغي مشكلات تنفسي روزمره فراموش مي شدند. با خواندن 6 صفحه و پرداخت 25000 تومان به دنيايي مي رويم كه يادآوري آن براي ما شيرين و دلگرم كننده است.

در زمانه اي كه تعداد كتاب ها به رقم غم انگيز 500 و 200 نسخه رسيده است ، اتمام چاپ اول كتاب “پسر شصت ساله” با 1100 نسخه در كمتر از يك ماه ، اتفاق شادي آور ديگري است.

در پشت جلد اين كتاب مي خوانيم:

“اينطور باشد كه بيشتر اين داستان ها واقعيت دارند.” شايد من نتوانسته ام غم و اندوه و شادي هاي زمان را آنچنان كه بايد بيان كنم ، اما غم خرابي ماشين اسباب بازي قرمز يك امروز ماشين واقعي. از غم و اندوه من بيشتر بود و جيب واقعي كه از من عبور كرد شادتر از حساب بانكي من امروز بود. “

انتهاي پيام