نه دكتر! تو قرار نبود در آمريكا بميري…

يكي بهار 93 است. نمايشگاه كتاب. من شما را به طور اتفاقي در غرفه نشر چشمه مي بينم. ما در مورد فوتبال صحبت مي كنيم. شما براي من امضا مي كنيد “تو در قاهره خواهي مرد”. با همان اشتياق و زبان بدن خود توضيح مي دهيد كه نبايد تصور كنيد كه صدر غرب زده و مجنون است و به جاي امضا خط مي كشد. همانطور كه از پشت صفحه مشاهده مي كنيد ، اين نام من است.
روي جلد كتاب آمده بود: “شما خبر درگذشت وي را دريافت كرده ايد …”

دو من به شما مي گويم كه من همه آثار را خوانده ام و شما نظر من را در مورد آنها مي پرسيد. 17 ساله نظر من من “روزي روزگاري در فوتبال” را بهترين برداشت مي دانم و شما مي گوييد “يك پسر روي سكو” بهتر است. بعداً نظر من را پرسيديد. وقتي از شما در مورد “هميشه پيراهن” در تلگرام سال كردم و شما پاسخ داديد و سپس پرسيديد كدام بخش را بيشتر دوست داريد و كدام را دوست نداريد؟
آن روزها نمي دانستم سرطان داري …

سه. آن روز بهاري ، شما از من در مورد “آن طرف نيمكت” س askedال كرديد و من از شما در مورد باخت 4-0 بايرن به رئال پرسيدم. من در پاسخ گفتم كه با برنامه پنجشنبه شب خود روح و اشتياق به فوتبال را زنده كرده ايد و غيرممكن است لحظه اي را از دست بدهم. شما پاسخ داديد كه فوتبال به دليل غيرقابل پيش بيني بودن زنده است و بايد چنان ناگهاني اتفاق بيفتد كه نابود شود.

درست مثل اينكه خبر عزيمت شما ناگهان آمد و ما را گرفت. معجزه نيامد.

نه دكتر … قرار نبود در آمريكا بميري …

254 251