علي لندي؛ از دل آتش به دل مردم

دوربين هاي تلفن همراه به شهروندان كمك كرده تا از آنچه در حال رخ دادن است مطلع شوند. گاهي اوقات فيلمبرداري از رويدادها بيشتر از آرامش است و حتي مي تواند حضور در آن را دشوار كند.
يك واقعيت استثنايي اين است كه يك نوجوان ، بدون داشتن هيچ تمايلي براي ثبت گزارش يك حادثه ، آستين هايش را بالا مي زند و بدون كوچكترين ترديدي با همسايه اي تماس مي گيرد كه فرياد كمك او هيچ پاسخي نداده است.
علي لندي ، پسر 15 ساله ايزه ، براي نجات مادر و دختري كه در آتش گرفتار شده اند به خانه همسايه مي دود. اما او خود را سوزاند و 15 روز بعد جان شيرين خود را در بيمارستان از دست داد.

ما قبلاً شاهد اين رفتار بوديم. همسايه ها با همسايه ها تماس مي گرفتند و همسايه ها مي دانستند كه سايه بايد رعايت شود ، اما اين روزها اين مفاهيم كمتر قابل اعتماد هستند ، بي تفاوتي و فرديت در جامعه حاكم است و احساس تنهايي و بيگانگي در روابط حاكم است. اين چندان غير معمول نيست كه شخصي حتي براي نجات جان انسانها محدوديت هايي تعيين كند و از محاسباتي به عنوان معيار استفاده كند. حتي مي تواند روابط همسايگي را تغيير دهد.

در مقطعي ، اين فداكاري ها در زندگي روزمره شهروندان جاري بود و ما جلوه هاي مختلف آنها را در سختي ها ، زلزله ها و سيل ها ، آتش سوزي ها و جنگ ها و غيره مشاهده كرديم ، اما نكته مهم اين است كه معناي اين فداكاري ها تحت تأثير شيوع شرايط اجتماعي اين يك رويداد طبيعي عالي بود. همانطور كه تبليغات رسمي ، اطلاعات مكرر و درخواستهاي مستقيم براي رسيدگي به اين حادثه باعث ايجاد عقل سليم شد ، قرباني علي لندي با رويدادهاي خاص كشور متفاوت است. او تصميم گرفت و خود را فدا كرد.
كار نوجوانان محصول تبليغات و بي نظمي اجتماعي نبود ، بلكه نتيجه شجاعت بي گناه ، رفتار قهرمانانه و مسئوليت قهرمانانه آنها بود. داستان علي لندي يكي از داستانهاي گمشده ما در حال حاضر است. شجاعتي كه مردم ديدند و از آن قدرداني كردند. او راه خود را از دل آتش به قلب مردم رساند.

* چاپ شده در روزنامه شرق